Balonikowanie zatok – co to za zabieg i jak wygląda?

Czym jest balonikowanie zatok?

Problem niedrożnych zatok może przerodzić się w poważne upośledzenie prawidłowego oddychania. Gdy inhalacje i farmakoterapia zawodzą, to wówczas warto rozważyć konieczność przeprowadzenia leczenia chirurgicznego. Przykładem takiej interwencji jest operacja balonikowania zatok. Na czym polega i kiedy warto ją wykonać? Jakich korzyści można oczekiwać po balonizacji?

Czym jest balonikowanie zatok?

 

To mało inwazyjna operacja endoskopowa, która ma na celu udrożnienie zatkanych zatok i pozbycie się nadmiernie zalegających pokładów wydzieliny oddechowej. Balonikowanie, zwane też balonoplastyką, balonizacją czy endoskopowym cewnikowaniem, jest bezbolesnym zabiegiem. Czas trwania balonoplastyki zatok nie przekracza 90 minut – interwencja nie powoduje naruszenia stanu błony śluzowej, która wyściela przewody nosowe i zatoki. To dowód na dużą dozę bezpieczeństwa w trakcie realizowanego zabiegu, co sprawia, że można go wykonywać także u najmłodszych pacjentów.

Na czym polega balonoplastyka zatok? Przebieg zabiegu

 

Przed zabiegiem należy wykonać badania obrazowe do oceny aktualnego stanu zatok – najistotniejszym badaniem jest tomografia komputerowa głowy. Oprócz tego poleca się wykonanie podstawowe badania krwi. Po analizie wyników lekarz ocenia możliwość przeprowadzenia balonoplastyki.

Sam zabieg balonizacji polega na wprowadzeniu do ujścia zatok, przez przewód nosowy, małego cewnika ze specjalnym i bardzo wytrzymałym balonem. Balonik jest wstawiany przy użyciu znieczulenia, przeważnie miejscowego. Za pomocą endoskopu lekarz umiejscawia balonik w miejscu, które wymaga udrożnienia. Gdy balon znajduje się w odpowiednim położeniu, to wówczas następuje główna część zabiegu – wypełnienie płynem pod ciśnieniem prowadzi do trwałego udrożnienia ujścia zatok oraz wypłukanie nadmiernie zalegających pokładów wydzieliny. Niejednokrotnie podczas balonizacji lekarze wykonują irygację zatok i/lub wprowadzają leki.

Usunięcie balonika z zatok gwarantuje natychmiastowe udrożnienie ujścia. Efekt przywrócenia ich prawidłowego funkcjonowania jest przeważnie odczuwalny już w kolejnym dniu po wykonanym zabiegu. Głównym zaleceniem po przeprowadzonej balonoplastyce jest ograniczenie wysiłku fizycznego – przeważnie kolejne 2 dni należy zrezygnować z ciężkiej pracy i treningów, a cały tydzień powinien być przeznaczony na odpoczynek.

Balonikowanie zatok przynosowych – zalety

 

  • Uzyskane efekty terapeutyczne są trwałe
  • Balonikowanie jest zabiegiem, który jest refundowany przez NFZ
  • Cewnikowanie jest rekomendowane dla pacjentów w każdym wieku
  • Zabieg jest bezbolesny i nieinwazyjny – nie powoduje naruszenia ciągłości tkanek
  • Zabieg gwarantuje szybką poprawę stanu – chorzy już kolejnego dnia odczuwają poprawę
  • Oprócz przywrócenia prawidłowej drożności pozwala na skuteczne oczyszczenie zatok przynosowyc
  • Balonizacja nie wymaga znieczulenia ogólnego oraz nie wiąże się z dużym ryzykiem powikłań pooperacyjnych

Wskazania do balonizacji zatok

 

Endoskopowe cewnikowanie zatok jest rekomendowane dla wszystkich pacjentów, którzy borykają się z problemem ograniczonej drożności. Problem przewlekłego zapalenia zatok jest przeważnie następstwem infekcji przez chorobotwórcze mikroorganizmy – począwszy od bakterii, przez grzyby, a skończywszy na wirusach. Nieprawidłowa szerokość i drożność kompleksu ujściowo-przewodowego może też być wyrazem urazów mechanicznych bądź wrodzonych zmian strukturalnych, które skutkują utrudnionym przepływem powietrza i przesadnym gromadzeniem się wydzieliny oddechowej.

 

Bibliografia:

  1. Miłoński J. Pietkiewicz P., Olszewski J. „Operacje endoskopowe nosa i zatok przynosowych w materiale własnym.” Otolaryngologia Polska 2011, 65(1): 14-19.
  2. Jurkiewicz D. „Zapalenie zatok przynosowych. Małoinwazyjne techniki w chirurgicznym leczeniu rhinosinusitis.” Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny 2011, 1: 13-16.
  3. Jurkiewicz D., Szczygielski K., Brzozowski K. „Cewnikowanie endoskopowe zatok – ewolycja czy rewolucja zapaleń zatok przynosowych?” Otolaryngologia Polska 2009, 63(2): 113-117.